สำเนียงเรียกหา กาลเวลาจะย้อนคืน

บทนำ

ณ อาณาจักรอันไกลแสนไกล...ที่ใกล้จะวอดวายแล้วมีเสียงร้องไห้ดังออกมา เปลวเพลิงที่ทำลายทุกสิ่งก็ไม่มีทีท่าว่าจะดับลงดั่งความปรารถนาของเด็กน้อย เธอรู้สึกสิ้นหวังเหลือเกินในชะตาชีวิต...แม้จะยังเด็กมากแต่เธอก็รู้จักกับความตายเป็นอย่างดี มันคือสิ่งเดียวที่พรากพ่อและแม่ของเธอไป... ดั่งสวรรค์ประทานพรมาให้ ไม่นานนักก็มีชายวัยฉกรรจ์คนหนึ่งเดินฝ่ากองเพลิงเข้ามาอย่างไม่ยี่หระ นัยน์ตาสีทองกวาดมองออกไปอย่างเกรี้ยวกราดราวกับว่าจะสามารถมองเห็นและทำร้ายให้สาสมกับที่‘มัน’ ได้ทำลงไป...แล้วเขาก็เจอกับบุคคลที่เป็นสาเหตุที่ทำให้เขาต้องทำภาระกิจให้สำเร็จ...ชายหนุ่มลึกลับค่อยๆประคองร่างบางของเด็กหญิงวัยไม่ถึงหนึ่งปีขึ้นมาจากเปลที่ค่อยๆลุกเป็นไฟอย่างเบามือที่สุดราวกับว่าถ้าทำแรงไปร่างอันบอบบางของเด็กน้อยจะสลายเป็นอากาศธาตุไปเสียก่อน ดวงหน้านวลเยาว์วัยที่เปรอะเปื้อนขี้เถ้าและเขม่าควันไฟดูอิดโรยและอ่อนล้าผิดกับวัยของเธอที่ควรจะมีความสุขและเพลิดเพลินกับของเล่นชิ้นใหม่เหมือนกับเด็กคนอื่น...ชายหนุ่มดูพอใจและโล่งอกที่เด็กน้อยไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร หลังจากสำรวจอาการบาดเจ็บของเด็กน้อยแล้วร่างของทั้งคู่ก็หายไปพร้อมกับเปลวเพลิงที่พากันดับมอดไปหมด เหลือแต่เสียงลึกลับที่ทุ้มกังวานไพเราะราวกับเสียงดนตรีดังขึ้นว่า...“กาลเวลาผันเปลี่ยน...สำเนียงเสียงเรียกหา...ถึงเวลาย้อนคืน”